Wij Zijn de Knoflookgeneratie was hét TV programma dat de nieuwe generatie definieerde. De gehele jeugd, die met zwarte wallen onder de ogen tijdens een van de vele lockdowns naar een streaming service zat te kijken, raakte binnen één week in zwang van het nieuwe programma. De ‘hype’ was ongekend en snel; via hun kleine handcomputertjes waar ze ieder moment naar keken werden ze op het bestaan gewezen, waarna zij de TV aanzetten en floep! Daar was de show; deze was alleen te streamen via Harbycon Media, een oost-Oezbeekse organisatie gelieerd aan drie schimmige media-miljardairs, maar dat wilde niet deren. Iedereen keek het, want tja, wat zou je anders doen? De Geitenmazelen gingen immers rond, je mocht niet naar buiten!
Wij Zijn de Knoflookgeneratie ging over de kok Kok Paul en zijn incestueuze familie, de Angstaanjagers zoals ze in het dorp werden genoemd. Je had Gorrie, de vadsige vrouw van Kok, en hun drie kinderen: Joras, een schompige dunne crackjunk met een tattoo van een otter op zijn wang, Ludovico, een stille, moordzuchtige en klassiek geklede menseningewandenvreter, en Juul-Julia, een meisje wiens waanbeelden en vreemde gedrag schril afstaken tegen haar zeer sociale karakter.
Aflevering één was een introductie van de familie Paul, waarin Kok zijn kookkunsten liet zien, wat natuurlijk in het honderd liep doordat Joras de ingrediënten had gestolen om te ruilen tegen crystal meth, Gorrie de tweede lading ingrediënten opat, Ludovico ruzie veroorzaakte omdat hij geen honger meer had omdat hij al menseningewanden had gegeten, en Juul-Julia die een zogenaamd drievoetig paard achternazat. De hele aflevering lang.
Na zo’n lange lockdown, het afbreken van iedere vorm van logica en hoop in de toekomst was de jeugd perfect klaargestoomd voor dit soort vermaak. Ze smulden van de trieste lotgevallen van deze disfunctionele familie; ze leefden mee met Kok’s verwoede pogingen om te koken, met Ludovico’s honger naar mensenvlees, naar Gorrie’s endeldarmproblemen en met gezellige Juul-Julia’s extreme schizofrenie. Sterker nog: de jeugd begon zich hetzelfde te gedragen als de familieleden. Kinderen van alle leeftijden begonnen dingen te verprutsen zoals Kok, werden obees, verslaafd, kregen waanbeelden en een honger naar mensenvlees. Wellicht was dat de reden waarom iedereen zo in paniek raakte over de serie.
‘Beh-beh-boooooster!!!! Booster je nu! Een twee drie vier, kom ze halen, of wij komen jou halen! Hahaaa, booster! Nu met gratis snoep, hamburger en ijs!’
Clown Boostie, die tijdens ieder reclameblok optrad om de kinderen te verleiden tot het nieuwe boostertje van de maand, was steevast van de partij. Deze clown maakte de jeugd onverhoopt nog verder afhankelijk van de alternatieve wereld van Wij Zijn de Knoflookgeneratie. Daar maakten ze Clown Boostie namelijk voortdurend belachelijk, wat de jonge kijkers fantastisch vonden.
Ja, ze hadden het vermaak hard nodig. In de tweede maand nadat de serie viral was gegaan, werd een jonge Nederlander geïnterviewd door het acht-uur journaal. Sem Bruinsma zei alle verkeerde dingen. De paniek en het onbegrip stond in de ogen van de journalist; de publieke omroep had de uiterste moeite om grip te krijgen op dit ‘extreemrechtse tv-programma dat wordt verspreid door nepnieuwsorganisaties’.
Sem zei namelijk:
“Ik wil alleen nog maar Wij Zijn de Knoflookgeneratie kijken, want ik heb eigenlijk niks anders meer om voor te leven. Plus, het is zo grappig. Echt een leuk programma.”
Journalist:
“Dus je zegt eigenlijk dat je meeleeft met de overheid en je de lockdown niet zo erg vindt? Wat denk je ervan dat dit extreemrechtse programma door nepnieuwsorganisaties wordt gemaakt? Voel je je dan niet een beetje medeplichtig aan het geweld in Oekraïne? Wel een beetje toch? Je voelt je wel echt schuldiger toch? Dat zou wel moeten, want in feite ben je zelf dan ook extreemrechts, een nepnieuws verspreider, en een Poetin fan. Dat kan echt niet!”
Sem keek verwilderd naar de journalist, probeerde er iets tegen in te brengen, maar het interview was al voorbij. Het journaal was door naar het volgende item: “Antivaxxer op verschrikkelijke manier gestorven aan de Geitenmazelen”.
“Wij Zijn de Knoflookgeneratie” werd na verloop van tijd steeds extremer. Kok begon een tuinhuis te bouwen waar hij ongestoord kon koken. Gorrie kreeg een polyamoureuze relatie met twee feeders, die haar deden opzwellen totdat ze immobiel werd. Ludovico bleek over magische krachten te beschikken en groeide uit tot een soort Hannibal annex Dracula, maar woonde nog altijd in het stoffige zolderkamertje. Joras ging de rehab in wat tot doldwaze avonturen leidde en Juul-Julia werd ‘genezen’ door middel van lobotomie – een uitermate schokkende aflevering, waarna ze geen waanbeelden meer had maar ook geen enkele vreugd meer in het leven, of wat voor emotie dan ook. Drie afleveringen na deze aflevering, ook wel passend ‘De Lobotomie’ genaamd, kwam er een andere actrice die Juul-Julia verving. Mensen begonnen zich hierdoor af te vragen of de familie echt bestond…
Een typische aflevering ging in die tijd zo:
“Kok, ik mot je panne gebruike’ hijgde Joras in Kok’s oor, tijdens een van de uitstapjes uit de rehab.
“Scheer je weg! Mijn ratatouille is alweer mislukt, door jou, mijn minst favoriete zoon!”
Joras richtte zich tot de camera. “Doe me allemaal na kinderen! Je neemt de pijp zo in de hand, kijk, hupsa, steekt hem zo aan en dan…”
Hij nam een goede hit crystal meth en ging op de grond liggen. Overal in het land deden kinderen hem na. Ouders door het hele land vonden het eigenlijk wel welletjes dat hun kroost zo bezig was met dat rare programma; zij moesten namelijk zien te overleven in tijden van voedselschaarste, hyperinflatie en de voortdurende lockdowns die de economie nog verder plat legden…
Wie niet zo blij waren met de hoge kijkcijfers van de serie waren? De mainstream streaming services natuurlijk, maar ook de gehele old-school mediawereld, alle kranten, alle tijdschriften en televisiekanalen – eigenlijk iedereen die iets van de jeugd wilde, maar geen aandacht meer kreeg. Tegelijkertijd ontstond er namelijk een andere hype, aangewakkerd door de intellectuele Ludovico: het lezen van Russische literatuur. Zelfs tienjarigen en jonger waagden zich opeens aan Tolstoj, Dostojewski, Tsjechov, Toergenjev, Babel en Paustovski.
“Jeugd leest massaal antidemocratische en extreemrechtse literatuur, aangezwengeld door nepnieuwsorganisaties en antivaxxers. Poetins invloed groeit onder de jeugd” kopten alle kranten al snel.
Harbycon Media werd als eerste geblokkeerd en verboden, maar zo makkelijk gaf de jeugd hun favoriete programma niet op. Alternatieve websites verschenen links en rechts; als een Hydra groeide het beest nieuwe koppen, telkens als er een werd afgehakt.
Boekenwinkels mochten al snel geen Russische literatuur meer verkopen, maar de Knoflookgeneratie begon de literatuur te downloaden en digitaal te lezen. Toen dit ook verboden werd, gingen ze naar oude versies zoeken in tweedehands boekenwinkels en de boekenkast van hun ouders. De boeken werden gescand en via allerlei apps doorgestuurd. Toen de overheid gezin voor gezin computers en e-book readers ging scannen en innemen, wijzigde de Knoflookgeneratie van strategie.
Ze sprong moeiteloos over op de Franse literatuur, vervolgens de Roemeense, vervolgens de Finse en daarna Joegoslavische oorlogsverhalen. Ze smulden ervan!
Één voor één werden al deze genres in paniek verboden, bang als men was voor wat de jeugd allemaal uitspookte.
Een nieuw ministerie werd ingericht, namelijk het Ministerie van Jeugd Informatie Services. Minister Bonkelbas, een mollig ventje met eeuwige glimlach, opgespoten lippen en sinistere, gluiperige oogjes kwam met het antwoord op het probleem van de zogenaamde ‘Knoflookgeneratie’.
“Nationaal decreet: verplichte lectuur voor de Nieuwe Knoflookgeneratie” heette zijn advies.
Boeken vol gezapige, overheids-minnende maar oersaaie teksten werden geschreven door een leger van ingehuurde ghostwriters. Op het lezen van iets anders dan deze lectuur werden de hoogste en meest bizarre straffen geplaatst. Teenkruisiging, tongsplitsing, biggenverdrinking: de overheid ging ver. Bonkelbas werd het gehate gezicht van talloze huiszoekingen, boekverbrandingen, ontvoeringen van kinderen die gesnapt werden met een obscure oude versie van Tolstoj. Bijna dagelijks werd de nachtelijke lucht op vele plekken verlicht door metershoge vuren; de grootste vernietiging van informatie ooit was namens Minister Bonkelbas in gang gezet.
De Knoflookjeugd liet zich niet zomaar gewonnen. Als reactie op dit schrikbewind organiseerden ze zich en begonnen zelf boeken te schrijven. Deze verspreidden ze via allerlei schimmige manieren zoals het Dark Web, via thuis geprinte pamfletten, heimelijk geïmporteerde e-readers en vergrendelde usb sticks. Langzaam maar zeker kreeg de jeugd een bijna militaire discipline.
Het TV programma ‘Wij Zijn de Knoflookgeneratie’ was met succes uitgeroeid, waar minister Bonkelbas op vele interviews trots over opschepte. Alleen Harbycon Media moest nog worden uitgeroeid, maar ‘dat zou spoedig gebeuren’ beloofde hij voor de camera’s. Het programma met Kok Paul had zijn uitwerking echter al gehad. De kinderen hadden het niet meer nodig. Nee, zij hadden collectief problemen gekregen met obesitas en crystal meth, doordat ze Gorrie en Joras imiteerden. Deze problemen overwonnen ze uiteindelijk door de informatie die verspreid werd via pamfletten, geheime samenkomsten en een sterke gedeelde cultuur. Kortom: de Knoflookgeneratie had een onoverwinnelijke innerlijke kracht ontwikkeld. Het was nu een cultus van doorzettingsvermogen, gedisciplineerde organisatie, moed, vitaliteit en strijdlust. Maar het meest belangrijke: ze wisten wie de vijand was, wat deze wilde en hoe ze deze konden ondermijnen. Er leek namelijk meer informatie te worden verspreid dan wat een stel kinderen kon produceren; verdacht specifieke instructies over sabotage bijvoorbeeld, de locaties van belangrijke stroomschakelstations en duisterder geheimen. De teksten op de pamfletten werden steeds cryptischer en beter beschermd tegen boze ogen, de jeugd had nu een obsessie voor cryptografie en geheimhouding. Er leek iets aanstaande te zijn.
“Lever uw boeken in voor 8 mei en ontvang extra voedselbonnen. Drie bonnen per kilo!“
“Nieuw-TV. Het Beste Vermaak voor U en uw Kinderen.”
“De Laatste Deadline om uw boeken in te leveren nadert. Kom vóór 8 Juli naar uw lokale Verzamelpunt om een boete of celstraf te vermijden.”
“De Hunters zijn weer succesvol geweest! In dertien gemeenten werden kopieën van Klasse A boeken gevonden. De vondst is verbrand in bijzijn van Minister van Landelijke Informatievoorziening Ernst Bonkelbas.”
Zomaar wat spreuken van TV en billboards die door heel het land zichtbaar waren.
Bonkelbas’ sinistere oogjes schitterden toen zijn overwinning op de ‘Democratie Ondermijnende Informatie’ werd aangekondigd op een gala, waar hij in rokkostuum een speech mocht voordragen aan het hele land. Alle TV zenders zonden deze speech uit, de overheid bepaalde immers volledig over wat werd uitgezonden.
Niet alleen dat: alles wat men kon of mocht lezen of horen was uitvoerend onderzocht door een groot departement op het ministerie.
Bonkelbas sprak uitvoerig over wat hij persoonlijk had gedaan om de jeugd te behoeden voor het kwaad dat via papier, muziek en beeldbuis werd verspreid. De premier gaf hem een eremedaille vanwege zijn waardevolle bijdrage aan de democratie. De hele zaal klapte, confetti daalde neer. Het was Bonkelbas’ mooiste avond ooit.
Het was diezelfde nacht die later als Knoflooknacht bekend zou staan. Direct na de uitzending ging landelijk het licht uit. Het internet lag plat. Radiosignalen werden geblokkeerd, politievoertuigen konden niet starten. Dingen gebeurden in de hoofdstad, bij het parlement en vele andere plekken. Gegil en hysterie in de straten, straaljagers vlogen laag over, sirenes gingen af – en toen een oorverdovende stilte. Tegen de ochtend ging de stroom weer aan, kwam het internet weer online.
De TV’s in alle huiskamers sprongen aan. En daar, op die prachtige grote schermen, blonk een gelukkig hoofd met een koksmuts.
Kok Paul.
‘Lieve kijkers, welkom in een bijzondere aflevering van Wij Zijn de Knoflookgeneratie. Ik ben Kok Paul, het hoofdpersoon uit deze serie. Ik heb goed nieuws: sinds kort ben ik ook uw eerste minister en premier! Daarnaast mag ik u namens Harbycon Media allen hartelijk welkom heten tot de cast van dit TV programma! Zeventien miljoen zielen in onze show, wow. Dat wordt fantastisch! Wij hebben er zin in, U ook?’
Ludovico, Gorrie, Joras en Juul-Julia stonden op de achtergrond en zwaaiden naar de camera. Bonkelbas zat in een doos van plexiglas. Hij leek niet bepaald gelukkig.
Terwijl men de gevolgen van deze historische woorden probeerde in te zien, begon het onheilspellend gebons op alle voordeuren door de leden van die gloednieuwe, prachtige Knoflookgeneratie.
