Peter had een cabine in zijn tuin, de ‘sauna’ zoals men deze zo liefkozend noemde.
‘Stap maar in de Sauna! En kom hier met dat handdoekje, die heb je zo toch niet nodig’ riep hij tegen zijn gasten.
‘Wat heerlijk, een sauna in je tuin! Echt even lekker genieten!’
De gast stapte erin, Peter vergrendelde de deur en activeerde de sauna met een dramatische druk op de rode knop.
‘Laat Sjoerd de Nijvere absoluut niet los’ was het dringende advies aan het bestuur van inrichting Het Lepeltje in Klazienaveen.
‘Hij zal wéér proberen om een nieuw geloof op te richten, met alle gevolgen van dien’
De directeur wuifde alles weg.
‘Sjoerd? Die kan zo weer de arbeidsmarkt op joh. Hij kan schoenen ritsen, graten draaien of aardappels pellen. Bovendien wordt er weer snoeihard bezuinigd, we moeten écht de helft laten gaan. Al die gekken moeten de straat op! Allemaal! En dan laten we echt niet de kindervreters of duivelsklonen los, maak je niet druk. Lieverds als Sjoerd, die zijn perfect voor de wereld. We komen gewoon niet rond, dus ja, wat dan he?! Dan past de wereld zich maar aan – met open armen zullen ze onze lieve knettergekkies moeten ontvangen!’
‘SchijnFestijn3000-X Hypermulti, straatlantaarn en burgerbeheersing. Camera’s, sensors, infrarood, laserfocus, onmiddellijk hoofdschot gegarandeerd!’ Iedereen kende de reclame, herkende deze straatlantaarns uit duizenden, iedereen moest op de hoogte zijn van hun machtige moordpotentieel.
Het apparaat zag en volgde je overal, vuurde een waarschuwingslaser af, flitste drie keer, luidde een stoomhoorn en dan was je morsdood. Het was oppassen geblazen in de buurt van dit gevaarte.
Het bevel was gegeven. Via een telegram. Moeder, normaal vrolijk, keek ernstig. Vader was zenuwachtig. ‘Kind’ fluisterde moeder, ‘kom eens bij me. We gaan een reisje maken, het zal lang duren. Neem nog een bord pap, drink nog een glas melk. De Koets komt ons halen.’
Vader knikte naar moeder, ze spraken in een taal die de kinderen nog niet begrepen.
En daar, in die nieuwbouwwijk in Houten, stopte inderdaad een zwarte koets, getrokken door twee schrikwekkende zwarte rossen – hun ogen leken te branden als kooltjes in de nacht.
“U heeft een afspraak met uw nieuwe internist, mevrouw Bondanus, met dokter Pascernal. Woensdag om twee uur. Melden aan de balie. De dokter verzoekt of u wellicht, als het zou kunnen, uw geboortecertificaat kunt meenemen. Het is enorm belangrijk, niet vergeten.”
Truda Bondanus begon gelijk te stressen en haar kinderen uit te schelden. Dit deed ze altijd als ze gestresst was. Ze sneed een prei doormidden, verhitte een pan boven het vuur en liet de halve prei aanbraden. Zodra deze zwart was deed ze er knolraap en kaas op.
Het was allemaal begonnen met een leuke spelletjessite.
Op Superspellen.nl had ze zoals gebruikelijk op Keesworstdansen geklikt, haar favoriete spelletje, waarbij ze Keesworsten in slijmerige gaten moest wriemelen. Uren was ze er obsessief mee bezig. Haar echtgenoot had inmiddels een gruwelijke schijthekel aan de geluiden van het spelletje gekregen.
‘Doe verdomme eens een koptelefoon op, klerewijf! Nog één keer zo lang in de nacht doorspelen en ik schijt in je computer’
Gerda bleef geconcentreerd staren naar de Keesworsten.
‘Wat zeg je?’