Het was een mooie, hoewel verdacht stille Novemberdag. Niet bij de familie De La Buivogne echter, daar was het altijd kermis.

‘Roodraaitien! Roodraaitien! Waar gaan de bakkes?’

Vadertje B de la Buivogne zat weer eens onzin uit te kramen aan het hoofd van de tafel. Zijn brillenglazen, vier centimeter dik, waren bruin van het vuil; zijn dikke kleine handjes met korte worstvingers speelden met een sigaartje.

‘Sussemaar! Sussemaar!’

Zijn vrouw, Lucia de la Buivogne, reageerde niet op het geschreeuw. Ze zat huilend op haar knieën voor de kraan, omdat er al veertien maanden groen water uit kwam. Haar zoons en dochters hadden dit niet eens door; zij dronken slobberend uit de wasbak waarin een klein ecosysteem was ontstaan met kroos, waterlelies, kikkerdril, vissen en een eend. Buiten het raam zat sinds kort een reiger, die verlangend staarde naar de wasbak.